(os) that i miss you so - holin (cut)
“ไปอาบน้ำกับพี่นะ”
.
.
.
.
ควานลินจำได้ว่าเขายังไม่ทันจะได้ตอบตกลง เขาก็ถูกจูงพาเดินเข้ามาภายในห้องอาบน้ำขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ล้อมด้วยกระจกใส สายน้ำอุ่นจากฝักบัวอาบน้ำที่ไหลลงมาจากแป้นขนาดใหญ่ด้านบนพรั่งพรูลงมาเมื่อมือหนาเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำ
แผ่นหลังบางแนบเข้ากับกระเบื้องลื่นเมื่อถูกต้อนจนมุม ใบหน้าคมขยับเข้ามาก้มลงประทับจูบเร่าร้อนอีกครั้ง ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากกวาดต้อนความหวานทั่วทุกอณูจนได้รับเสียงครางเครือ มือแกร่งข้างหนึ่งโอบประคองเอวของเขาไว้เพื่อช่วยประคอง ส่วนอีกข้างเลื่อนขึ้นลูบไล้แผ่นหลังเนียนลื่นมืออย่างย่ามใจ
เขายกแขนเรียวสองข้างขึ้นโอบรอบคอหนาดึงรั้งคนเป็นพี่เข้ามาจนชิด ริมฝีปากอิ่มถูกขบเม้มดูดดึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างตะกละตะกลาม ช่วงชิงลมหายใจจนทำให้เรี่ยวแรงจะยืนแทบหดหาย
“อ๊ะ ฮื่ออ”
ควานลินส่งเสียงครางดังลั่นในลำคอเมื่อสัมผัสร้อนจากฝ่ามือหนาผละออกจากผิวเนียนเข้ากอบกุมแกนกายของตัวเอง ร่างหนาขยับสาวรูดขึ้นลงด้วยจังหวะเนิบนาบค่อยเป็นค่อยไป เสียงบดจูบดังสะท้อนไปทั่วห้องน้ำกว้าง มือหยาบเพิ่มจังหวะรูดรั้งถี่กระชั้นจนทำให้เขาต้องสะบัดหน้าหนีผละออกจากจูบร้อนแรง
ใบหน้าใสเชิดแหงนขึ้นตามอารมณ์ที่ถูกชักนำ แผ่นอกบางกระเพื่อมไหวกอบโกยอากาศเข้าปอด ดงโฮเคลื่อนใบหน้าฝังเข้าที่ซอกคอหอมอย่างหลงใหลในขณะที่มือก็ยังคงทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี มือบางที่เกาะไหล่หนาเอาไว้บีบแน่นเมื่อความเสียวกระสันจากจังหวะมือรัวเร็วตีวนในอกจนหายใจแทบไม่ทัน
“อึก.. พ พี่...อื้ออ”
มือหนาจงใจบีบคลึงส่วนปลายแรงๆทำให้เสียงหวานๆหลุดลอดออกมาดังขึ้นกว่าเดิม แกนกายขนาดพอดีมือเริ่มมีน้ำใสปริ่ม ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงละมือออกทรุดกายลงนั่งคุกเข่า ก่อนจะขยับโพรงปากร้อนโอบรับตัวตนของเขา เร่งจังหวะชักรูดเน้นย้ำปลายลิ้น ปรนเปรอให้จนร่างบางรู้สึกปวดหนึบไปหมด
“อ๊า พี่ดงโฮ.. ม ไม่เอ—”
ปลายเล็บสั้นจิกลงบนศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมชื้นน้ำเมื่อเห็นปลายทางสว่างวาบอยู่ตรงหน้า แข้งขาอ่อนแรงเกือบยืนไม่อยู่ ได้แต่พิงร่างเข้ากับผนังเย็นเอาไว้ มือเรียวพยายามดันใบหน้าคมออกจากส่วนล่างด้วยไม่อยากปลดปล่อยในโพรงปากอุ่นแต่อีกฝ่ายกลับใช้ฟันคมครูดเบาๆเหมือนจะแกล้งเขาให้ขาดใจตายเสียให้ได้
นัยน์ตาหวานคลอไปด้วยหยาดน้ำเต็มหน่วยเมื่อความเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่วทั้งร่าง เขารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักใบหน้าคมออกไปในตอนที่คิดว่าตนกำลังจะทนต่อไปไม่ไหว จนคนเป็นพี่ต้องยอมผละออกมาในที่สุด พอดีกับน้ำรักสีขาวขุ่นที่อดกลั้นเอาไว้ก็ล้นทะลักเต็มฝ่ามือ
ควานลินหอบหายใจหนักหน่วง แทบจะทรุดลงไปกับพื้นห้องน้ำอยู่รอมร่อหากไม่มีร่างหนาคอยเป็นหลักยึดเอาไว้ ไม่ทันได้พักหายใจร่างแบบบางของเขาก็ถูกจับพลิกให้หันหลัง มือเรียวทั้งสองข้างกำแน่นอยู่บนกระจกหนาใบใส ความรู้สึกหนืดแฉะถูกป้ายปาดลงที่ปากทางด้านหลัง สะดุ้งเฮือกเมื่อก้านนิ้วยาวที่ชโลมไปด้วยน้ำขาวกดแทรกเข้ามาในตัวเขา
“อ..อะ”
แขนแกร่งช้อนสะโพกสวยให้แอ่นสูงขึ้นยามที่ค่อยๆขยับนิ้วด้วยความเร็วเชื่องช้า ช่องทางอุ่นเสียดสีเข้ากับนิ้วทั้งสามจนจุกท้องหน่อยๆ ทั้งที่มีตัวช่วยแต่ก็ยังฝืดและเจ็บจนน้ำตาหยดน้อยกลิ้งหล่น ใบหน้าหวานซบหน้าผากลงบนท่อนแขนที่ดันพยุงเอาไว้พลางส่งเสียงครางเครือ
ไม่ทันได้ตั้งตัวนิ้วหนาก็ถูกถอนออกไป ก่อนจะได้รับสิ่งที่อุ่นกว่าเข้ามาแทนที่
“ฮึก..ฮ อื้อ”
ควานลินหลับตาปี๋เมื่อตัวตนของดงโฮกำลังฝังแทรกเข้ามาช้าๆพร้อมกับความอบอุ่นของแผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าทาบทับลงมากับแผ่นหลังบาง สองแขนกอดรัดเอวคอดจากด้านหลังไว้มั่น เสียงปลอบโยนหวานกระซิบแผ่ว ร่างหนากดแช่ค้างไว้อย่างนั้นในขณะที่เขาหอบหายใจไม่หยุด
“อ๊ะ..อาา อ”
ทันทีที่เขาผ่อนคลายลง ดงโฮก็เริ่มขยับเข้าออกด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น ควานลินได้ยินเสียงหอบหายใจข้างหู เสียงทุ้มครางต่ำและความรู้สึกอุ่นจากลมหายใจผสมปนเปกันที่ข้างแก้มร้อนผ่าว มือเล็กยึดจิกปลายเล็บลงบนแผ่นใสแข็งแรงไว้แน่นเมื่อคนด้านหลังสาวสะโพกเร่งกระแทกกายลงมา
“อ๊าา พ พี่ดงโฮ ..ลึก อึก ลึกไปแล้ว อะ..”
ไม่ไหว… ควานลินจะไม่ไหวแล้ว
มันเสียวซ่านจนเขาแทบรับไม่ไหว.. แต่จะให้หยุดก็ไม่สามารถทำได้เช่นกัน
เสียงครางกระเส่าหลุดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เจ้าของชื่อไม่ได้สนใจคำสั่งที่บอกว่าให้ช้าลงหน่อยเลยแม้แต่น้อย บั้นท้ายกลมกลึงถูกบีบเค้นทั้งที่เอวสอบยังคงตอกกายรุนแรงรัวเร็วจนร่างบางทั้งร่างสั่นคลอน ควานลินทิ้งแก้มขาวแนบลงกับกระจกเรียบลื่นอย่างหมดแรง ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดหอบถี่จนเกิดม่านไอน้ำก่อตัวเป็นฝ้าขึ้นจางๆ ฝ่ามือหนาไล้มือลูบไล้ร่างกายผอมบาง กดจูบที่ต้นคอ ทั่วทั้งแผ่นหลัง ก่อนจะวกกลับขึ้นมาคลอเคลียผิวแก้มของเขา
“คิดถึงพี่ไหม?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำถามชิดใบหูยามที่ค่อยๆผ่อนจังหวะช้าลงแต่กลับไม่ยอมลดแรงกระทำ คุณหมอคนเก่งลงแรงกระทั้นกระแทกหนักหน่วง เขาแทบจับใจความสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยถามไม่ได้เพราะสติที่มีอยู่น้อยนิดเตลิดไปไกล สิ่งที่ได้ยินมีเพียงคำว่าคิดถึงเท่านั้นที่ยังพอรู้เรื่อง
และหากนั่นคือคำถาม เขาก็จะตอบว่า ใช่
ไลควานลินคิดถึงคังดงโฮจะตายอยู่แล้ว
คิดถึงจนจะบ้า
“ฮือ… อื้ออ”
แต่เขาลืมไปว่าแท้จริงแล้วคังดงโฮเป็นคนใจร้อน ชายหนุ่มไม่รอให้ได้รับคำตอบก็จับดวงหน้าหวานหันไปรับจุมพิตร้อนแรง ปากหนาหยอกเย้าบดคลึงกลีบปากนิ่มดูดดุนจนมันบวมเจ่อ ก่อนริมฝีปากได้รูปจะเคลื่อนไปกดจูบซ้ำๆบนลาดไหล่เนียน
อาศัยจังหวะนั้นดันสะโพกออกก่อนดันกลับเข้าลึกๆหลายต่อหลายที ดวงตากลมปิดสนิทเบิกกว้างด้วยความตกใจ เรียวขาขาวสั่นระริกอย่างน่าสงสาร แต่คนแก่กว่าก็ยังไม่ปรานี กระแทกเข้าไปลึกอีกแล้วควงวนอยู่ด้านในจนควานลินเหยียดตัวจิกเท้าลงกับพื้นห้องน้ำเปียกแฉะเกร็งไปหมด
แขนเล็กสองข้างที่ค้ำยันกระจกแผ่นใหญ่เอาไว้สั่นเทาจนรับน้ำหนักที่กระแทกเข้ามาแทบไม่ไหว หน้าอกแกร่งกระเพื่อมอยู่บนแผ่นหลังชื้นเหงื่อ มือหนายึดสะโพกเล็กไว้มั่นก่อนจะถอยร่นออกไปแล้วกลับเข้ามาจนมิดด้าม เรียกให้เขาร้องจนเสียงหลง
ดงโฮขยับอยู่อีกสองสามครั้งก็ถอดถอนตัวออกไปไม่บอกไม่กล่าว ก่อนในวินาทีถัดมาร่างของควานลินจะถูกยกลอยแล้วค่อยดันแนบลงกับผนังหนาอีกฟากของห้องอาบน้ำ เขาเอื้อมแขนกอดร่างหนาเอาไว้แน่น เรียวขายาวอ้ากว้างตวัดเกี่ยวเอวหนั่นกล้ามกันตกเองตก
“อา... อ๊ะ”
ท่อนเนื้อร้อนจ่อเข้ากับช่องทางด้านหลังก่อนจะค่อยๆดันกายเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้นอกจากลึกจนจุกแล้วยังคับแน่นกว่าเดิมจนควานลินขมวดคิ้วมุ่น
“อะ เดี๋ยว.. ทำไมมันแน่นขึ้น อ๊า”
ไม่รอให้ได้ตั้งตัว แผ่นหลังขาวรู้สึกแสบร้อนเมื่อต้องครูดไปกับกระเบื้องชื้นด้านหลัง แรงเสือกไสจากการเติมเต็มกระแทกกระทั้นอย่างเร่าร้อนในทันที ร่างเพรียวบางจำใจปล่อยให้ผิวของตัวเองเสียดสีไปมาอยู่เช่นนั้น เพราะแรงกระทำนั้นรุนแรงเกินกว่าจะยืนด้วยสองขาของตนเองได้ เขาจึงต้องยึดร่างสูงใหญ่ไว้เป็นที่พึ่งพึง
“เพราะพี่คิดถึงเราไง”
สิ้นคำ ช่องทางอ่อนนุ่มก็ตอดรัดตัวตนของอีกฝ่ายตุบๆจนดงโฮหลุดเสียงครางพร่าในลำคอ สัมผัสเฉอะแฉะจากการเบียดกายเข้าหาร่างเปียกชุ่ม บทสนทนาและเสียงหอบครางกระเส่าถูกกลบด้วยเสียงสายน้ำไหลผ่านสองร่างลงกระทบพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ
แต่เสียงทุ้มแสนอบอุ่นนั่นน่ะ ควานลินได้ยินมันอย่างชัดเจน
ดวงหน้าคมคร้ามส่งยิ้มละมุนเหมือนกับดวงอาทิตย์ยามเช้ามาให้ มือหนาเสยผมหน้าม้าเปียกหยดน้ำลู่ใบหน้าเนียนขึ้น เผยให้เห็นหน้าผากมนจนอดไม่ได้ที่จะกดจูบแรงๆด้วยความเอ็นดู
“คิดถึงนักศึกษาไลคนเก่งของผม”
ดงโฮเลื่อนลงประทับรอยจูบลงบนเปลือกตาบางจนเห็นเส้นเลือดแผ่วเบา
“คิดถึงควานลินของพี่”
ไล้ลงแต่งแต้มริมฝีปากที่ขี้แมลงวันเม็ดเล็กบนปลายจมูกโด่งรั้น
“คิดถึงนะครับ”
ปิดท้ายด้วยสัมผัสหวานที่กลีบปากนุ่มหยุ่นน่าลิ้มลอง
นัยน์ตากลมเหมือนลูกแมวจอมดื้อปรือปรอยลง ช้อนมองเจ้าของถ้อยคำหวานตรงหน้าอย่างเคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากแดงจัดยิ่งแดงขึ้นไปอีกเมื่อเจอกับอุณหภูมิของน้ำอุ่น ใบหน้าเรียวเลื่อนเข้าไปจนปลายจมูกชิดกัน แนบกลีบปากอิ่มลงบนปากหยักแผ่วเบาก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่กว้าง พึมพำข้างหูด้วยเสียงหอบกระเส่าอย่างยอมจำนน
“ผ..ผม อือ ก็คิดถึงพี่...มากๆ..”
จะอาจารย์หมอ นายแพทย์คัง หรือพี่ดงโฮของเขา
ไม่ว่าจะเป็นใคร…
ควานลินก็คิดถึงทั้งหมดนั่นแหละ
หลังจากได้รับคำตอบที่ทำให้ใจพองโต อาจารย์หมอหนุ่มก็เปลี่ยนจากใบหน้าแสนใจดีกระตุกยิ้มร้าย แกล้งประคองท่อนขาเรียวเล็กขึ้นสูงเพื่อเปิดทางให้มากขึ้น เจ้าตัวร้องเสียงหลงเมื่อถูกบดเบียดรุนแรงเข้าติดกับผนังห้องอาบน้ำด้านหลังอีกครา ดงโฮส่งแรงขยับพร้อมกับสะโพกมนสวนลงมา ควานลินดิ้นเร่าราวกับจะขาดใจทั้งที่ยังหนีบขาเข้ากับเอวอีกฝ่าย
“อื้อ..พี่ดงโฮ…อ๊า”
เสียงหวานแหบแห้งพร่ำเรียกชื่อไม่หยุดปากยามที่ตัวตนของเขากระแทกเข้ากับจุดกระสันนั้นกระตุ้นให้จังหวะโหมกายทวีความรุนแรงมากกว่าเดิม ยิ่งดงโฮกระซิบคำหวานมากเท่าไหร่ ช่องทางร้อนผ่าวก็ยิ่งตื่นตัวกระตุกบีบรัดหนักหน่วงขึ้นจนเขาแทบะคำรามออกมาอย่างซ่านเสียว
ดวงตาเรียวคมหลุบมองร่างที่บิดเร้าอยู่ตรงหน้าด้วยความกระหายอยากพุ่งสูง ขยับเข้าไปงับปลายหูนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวเต็มทน ก่อนจะก้มใช้ลิ้นร้อนแตะลงบนร่องลึกของไหปลาร้าสวย ลากชิมไปทั่วทุกอณูเท่าที่จะสัมผัสถึง ขบเม้มจนผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยแดงจากการฝังเขี้ยวคม ร่างของควานลินร้อนฉ่าแดงซ่านไปทั้งตัว
ดงโฮกดจูบข้างแก้มใส สบตากับดวงตาของควานลินที่หยาดเยิ้มเชิญชวนให้ทำอะไรต่อมิอะไรมากกว่าเดิม ปากบวมสีสดปรี่เข้ามาจุ๊บปลายคาง เคลื่อนไปตามแนวสันกราม ก่อนจะจบลงบนแก้มสากไร้หนวดเคราของเขา เผลอตัวขบกรามแน่นในตอนที่เสียงหวานเหมือนแมวออดอ้อนนั่นครางผะแผ่วเรียกร้องเอาแต่ใจอยู่ชิดริมฝีปาก
“ฮืออ เร็ว...ร- เร็วอีก ได้ไหม..”
อา… ให้ตายเถอะ
ถ้าควานลินยังไม่หยุดทำตัวน่ารักแบบนี้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น